Allebei mijn zonen zijn overduidelijk verwant aan hun ouders. Ze lijken op mij, zijn intelligent zoals hun moeder, en slim zoals hun vader. Ze zijn allebei slank, net als wij, en sterk zoals Ana. Ze lijken in ontzettend veel opzichten op elkaar, maar toch is nu al duidelijk dat ze ieder hun eigen pad kiezen en die paden verschillen flink van elkaar.

Alex is rustig en voorzichtig. Hij observeert eerst, evalueert, en handelt pas daarna. Hij weet wat de beste manier is om dingen aan te pakken, maar als iemand een andere mening heeft, heeft hij er geen enkel probleem mee om iets op een minder optimale manier op te lossen. Hij is enorm diplomatiek en begeeft zicht op de achtergrond. Hij zal niet snel in de spotlights stappen. Hij denkt duidelijk na over zijn toekomst en maakt plannen die daarop van invloed zijn. Alex is vriendelijk, iemand die je kunt vertrouwen, de helpende hand in nood.

Alan neemt risico’s. Hij handelt vaak op intuïtie en vertrouwt op zijn instincten. Hij is impulsief. Het is lastig voor hem om zich te concentreren op zijn huiswerk, en hij stelt dat graag uit tot later. Zijn prioriteit ligt bij het genieten van het moment; hij is nog niet bezig met zijn toekomst. Alan is de gangmaker van het feest. Als je je slecht voelt, zorgt Alan ervoor dat je je weer beter voelt.

Als ouders is het onze taak om ze te begeleiden, niet om hun pad vorm te geven. Dat kan uitdagend zijn, want hun verschillen vragen om uiteenlopende opvoedingsstijlen, en dat vereist zowel vaardigheid als gevoeligheid om geen indruk van favoritisme te wekken. Onderwijs is meer dan schoolwerk; het draait om het helpen ontdekken van wie ze zijn, wat ze belangrijk vinden, en hoe ze willen bijdragen aan de wereld. Of het nu via gestructureerd leren is of door de dagelijkse lessen van het leven, we streven ernaar de kinderen uit te rusten met nieuwsgierigheid, veerkracht en empathie. Onze hoop is dat, welk pad ze ook kiezen, ze het bewandelen met zelfvertrouwen, rechtvaardigheid en een gevoel van doelgerichtheid.