Afgelopen weekend hebben we lekker dolfijnen gespot. Met een mooi bootje gingen we de oceaan op op zoek naar dolfijnen en na ruim een uur varen kregen we een paar duikende dolfijntjes te zien. Alex had er graag wat meer gezien, maar toch was hij tevreden. Ana was direct na het uitvaren zeeziek, dus voor haar was de twee-en-een-half uur durende boottocht geen pretje.

Alex vond ook dat hij zeeziek was, maar dat was waarschijnlijk alleen omdat hij zijn moeder napraatte. Hij had het fantastisch naar zijn zin en het leek erop alsof hij echte zeebenen had. Hij liep de hele tijd heen en weer en klom van boven naar beneden naar alle delen van de boot. De flinke golven en deining deden hem niets, en dat terwijl het af en toe moeilijk was om te blijven staan.