Soms lig je gewoon dubbel om niks. Dan lach je zo hard dat je er gewoon van moet huilen, en dat besef je dat je eigenlijk lacht om helemaal niks, en dat maakt het dan gewoon nog grappiger.

Vorige week, met de dames uit Chicago op bezoek, werd ik erop gewezen dat mijn onderburen een naambordje op hun deur hadden, met daarop prominent aanwezig een indiaan. Uiteraard had ik dat bordje wel vaker gezien, maar ik had er nog nooit bij stil gestaan. De familie die namelijk achter dat naambordje woont lijkt namelijk in de verste verte niet op een indianen familie.

De initiële herontdekking van het bordje met indiaan zorgde voor een hilarisch gelach, en nu, iedere keer als ik mijn huis verlaat en langs de indiaan loop, moet ik nog steeds lachen.

Het is gewoon te grappig dat een prototype Nederlands gezin, met man, vrouw, drie kinderen en drie honden blijkbaar om een of andere reden een indiaan aan hun deur gehangen hebben, met hun namen erom. Waarschijnlijk is de indiaan gekozen vanwege de vele mooie kleurtjes, maar dat mag de lol niet drukken. Laat ik er nog maar eens langs lopen :-p