Guilty pleasures. Iets waar je (in het geheim) plezier in hebt. In dit geval muziek die je graag hoort, maar dat je toch niet aan de grote klok hangt. Eigelijk geldt dit voor alle muziek gerelateerde zaken op dit blog. Groot fan van het volgende nummer ben ik natuurlijk niet, maar ik vind het wel leuk om af en toe te horen.

Ben Cramer – Hij was maar een clown

Hij was maar een clown, In ‘t wit en in ‘t rood
Hij was maar een clown, Maar nu is hij dood
Hij lachte en sprong, In ‘t fel gele licht
Maar onder die lach, zat een droevig gezicht

De herinnering blijft, aan die clown met z’n lach
Hij heeft alles gegeven, tot de laatste dag
Niemand kende de pijn, van zijn stille verdriet
Want er was op het einde, niemand die hij verliet

Hij woonde alleen ( alleen )
in een wagen van hout ( van hout )
hij was maar een clown ( een clown )
en zo werd hij oud ( zo oud )

zijn hoed was te klein ( te klein )
en zijn schoenen te groot ( te groot )
hij was maar een clown ( een clown )
Maar nu is hij dood ( echt dood )

De herinnering blijft, aan die clown met z’n lach
Hij heeft alles gegeven, tot de laatste dag
Niemand kende de pijn, van zijn stille verdriet
Want er was op het einde, niemand die hij verliet

Op een avond hij viel ( hij viel )
net als elke keer ( ied’re keer )
Het publiek lachte luid ( heel luid )
maar voor hem was het uit ( echt uit )

Hij was maar een clown ( een clown )
In ‘t wit en in ’t rood ( ‘t rood )
Hij was maar een clown ( een clown )
en nu is hij dood ( echt dood )