Het nieuwe jaar 2021 is erg rustig begonnen. Dit nieuwe jaar begon voor de verandering niet met een feest, geen vuurwerk, en geen samenkomingen. We zitten nog steeds in een wereldwijde pandemie, en ookal lijkt er nu een vacijn te zijn, gaat het zeker nog wel even duren voordat iedereen dit vacijn ook krijgt. Later we hopen dat we de volgende jaarwisseling weer ‘normaal’ kunnen vieren.

Het afgelopen jaar was voor Alex niet zo best. Twee keer een arm gebroken en in totaal bijna een half jaar bezig geweest om weer te genezen. Alex is enorm fysiek ingestelt, hij rent en springt en zit zelden stil. Hij kon al op zijn handen lopen, en een van zijn favoriete youtubers is een jongen die parcour-training geeft. Twee gebroken armen zijn lastig als je zo bewegelijk bent, en voor ons ouders is het een beetje beangstigend zo af en toe. Als Alex weer op zijn handen staan, met zijn arm net uit het gips weet ik niet hoe ik mezelf moet voelen. Blij omdat hij blijkbaar weer vertrouwen heeft, of bang omdat je nooit weet wat er gaat gebeuren.

Op school gaat Alex supergoed. Hij haalt hele goede resultaten. Naar zijn normale school gaat hij ook naar muziekles waar hij een van de toppers is, en hij heeft extra engels. Bij engels is hij ook een van de beste leerlingen. Huiswerk maken is wel vaak een discussie, want daar heeft Alex vaak weinig zin in, maar voor de rest zijn we super trots op hem.

Alan gaat ook erg goed op school. Hij is al aan het schrijven en lezen. Het iedere dag oefenen is ook voor Alan lastig. Dit moet hij duidelijk nog leren, maar goed, hij is nog klein, dus we hebben alle vertrouwen in hem. Alan is ook begonnen met muziek. Hij zit in een klein klasje, en Alan is ook een van de toppers.

Samen gaat het soms goed, maar soms is het een beetje te druk allemaal. Alex vind het leuk om heel veel energie in hun spel te steken. Rennen en springen. Over de bank, de tafels, overal overheen en onderdoor, met als gevolg dat er vaak wat kapot gaat of er iemand verwond raakt. Voor Ana en ik zijn dit heel vermoeiende situaties, maar het is lastig om hier echt goed op te reageren. Meestal eindigd hun speeltijd met een huilende Alan. Als er echt flinke pijn is bij een van de broers, dan heeft dat direct gevolg op de andere. Als Alex valt en een beetje bloed dan huilt ook Alan. Als Alan huilt omdat ie zijn hoofd stoot, dan huilt Alex mee. Soms huilt degene die de schade alleen ziet, en niet ervaart meer als het ‘slachtoffer’.

Met de rest van de familie gaat het ook wel aardig. Ik ben al verhuist naar ons nieuwe appartement, en Ana en de kinderen staan op het punt om ook over te gaan.