R.I.P.
Dit is een waargebeurd verhaal. En gelukkig is het niet mijn eigen verhaal, maar toch moet het verteld worden. Het is een verhaal over een simpele haan. Een triest verhaal, dus mensen met sterke gevoelens voor de dierenwereld wordt aangeraden niet verder te lezen.
En wat doet een haan, een semi-wilde. Die verwelkomt iedere morgen de zon door luid te kukelekuen. Een prachtig ritueel dat soms al rond een uur of twee begint. En hier treedt direct ook een probleem op. Al helemaal als je slaapkamer 4 meter is verwijderd van de schreeuwende haan. Een schreeuw die door merg en been gaat. Een schreeuw die je al meer dan een maand uit je slaap houdt… net zolang tot je doodmoe bent; je leven wordt beheerst door de schreeuwende haan.
Dan is het opeens genoeg. Natuurlijk heb je alle vreedzame wegen al bewandeld. De gemeente, de instanties, de buurt, de buren, noem maar op. Zelfs herhuisvesting van de haan mocht niet baten. Je besluit actie te ondernemen. Dit keer is het menens.
De haan bevindt zich hemelsbreed op 4 meter afstand. Er bevindt zich echter een slootje tussen de haan en het slaapkamerraam. Een buks of iets dergelijks is niet te regelen. Je pakt je fiets en het eerste de beste ‘wapen’ dat je kan vinden. In dit geval een hark om het gras te verticuteren. Op je fietsie fiets je langs de sloot, op naar de haan.
Zachtjes besluip je de haan. Tergend langzaam want hij mag niet schrikken of wegvluchten. Na een half uur ben je nabij. De haan ruikt onraad. Hij maakt zich klein. Angst en adrenaline schieten door je lichaam. Je houd de hark vlak boven de haan. Het is nu of nooit. Je slaat toe. De hark raakt de enorme haan.
Opluchting overmant je. Eindelijk. Maar dan, plots.. de haan rent er vandoor. Tokkent. Dit kan toch niet. Je volgt de haan die niet meer zo vlot loopt. De haan belandt in een vijvertje. Met de hark duw je ‘m onderwater. Het is een levend dier. Argh, wat heb je gedaan. Zo min mogelijk had ie moeten lijden. Na twee minuten denk je dat het voorbij is. Je stopt met het onderwater duwen van de haan. Maar nee, de haan snakt naar lucht en kukelt zijn laatste kleine kukel. Hierna sla je het dier met de hark, en nogmaals en nogmaals en nogmaals. Totdat er geen twijfel meer kan zijn.
Opluchting, angst en besef maken zich meester van je. Je kan niet geloven wat je zojuist heb gedaan. Wat is er gebeurd? Je wist je sporen zo goed als dat gaat in het donker. De haan dump je in de rivier.
Pff, wat een avontuur. Maar wat nu. Het schuldgevoel knaagt aan je geweten. Wat je hebt gedaan is fout. Goed fout. Je maakt geld over aan greenpeace. Je vertelt je verhaal aan je collega’s.
En één collega vertelt het de wereld.
Nou nou nou! Ondanks dat er werd aangekondigd dat mensen met sterke dierengevoelens bijgaand verhaal beter niet konden lezen heb ik het toch gedaan.
Wat een gruweldaad! Wat een bloederig geheel! Geen woorden voor!
Gelukkig weet ik uit eerste hand wat er werkelijk gebeurd is. En dit is toch een prachtíg voorbeeld hoe een dikbetaalde Telegraafreporter een klein verhaal volledig uit z´n verband kan rukken.
Het was nl. geen 4 meter dat die haan iedere ochtend om 2 uur zijn snavel opende om te kukelen maar 3 meter. Om 2 uur ´s ochtends is de draagkracht van geluid over een afstand van 3 meter enkele decibellen meer dan over 4 meter (zie definitie Decibel).
Ik kan me dus heel goed voorstellen dat je in je duurbetaalde woning met vrij uitzicht over weilanden niet ´s ochtends om 2 uur gewekt wilt worden door een haan die geen horloge om heeft.
Verticuteren die ha(an)ndel!
Tsjonge, jonge , wat wordt de “hark weer over de waarheid” gehaald. Overdrijven is ook een vak. Ik stond toevallig ‘s nachts mijn tuin te “verticuteren” en dat vinden deze “blog-eigenaar” dan weer verdacht. Het is toch zeer aannemelijk dit klusje om 03.00 uur ‘s nachts te doen en dat nou bij toeval die haan op mijn hark springt en dat ongeveer 30 keer herhaald, vervolgens over de sloot springt, inclusief hark, en uiteindelijk gaat “fierljeppen” over een vijver en daarbij uitglijdt langs de stok van de hark, zich probeert vast te grijpen aan de haak en dan met een aantal veren in z’n kont eindigt, tja. Als je het slechte in de mens écht wilt zien dan zou je iets niet in de haak’s kunnen vinden, maar dan heb je wel een héél wantrouwende kijk op de mensheid… Ik noem dat puur toeval…
KUKELEKUUUUU!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
De redding is in zicht voor m.b.t. de 2e en 3e haan. Zie Telegraaf 10/2:
“Ophokplicht vanaf maart”
Van een onzer verslaggeefsters
DEN HAAG, vrijdag
Commercieel gehouden pluimvee dat buiten loopt, moet mogelijk vanaf 1 maart aanstaande weer worden opgehokt. Dat heeft minister Veerman (Landbouw) gisteren in de Tweede Kamer gezegd.
‘Zodra het risicovol wordt, moeten de kippen weer naar binnen’, aldus de bewindsman. Met deze maatregel hoopt Veerman een uitbraak van de vogelgriep in Nederland te voorkomen. Het virus wordt onder meer door trekvogels verspreid.
En nou maar hopen op die TREKKENDE vogels, heb ik eindelijk nachtrust…
hallo
wa een verhaal op zijn haan.
ik ken er ok een
je vat hem beet en sla er mej een panschop op is ie ok kapot.
kukelekuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuu
doei ej