R.I.P.

Dit is een waargebeurd verhaal. En gelukkig is het niet mijn eigen verhaal, maar toch moet het verteld worden. Het is een verhaal over een simpele haan. Een triest verhaal, dus mensen met sterke gevoelens voor de dierenwereld wordt aangeraden niet verder te lezen.

En wat doet een haan, een semi-wilde. Die verwelkomt iedere morgen de zon door luid te kukelekuen. Een prachtig ritueel dat soms al rond een uur of twee begint. En hier treedt direct ook een probleem op. Al helemaal als je slaapkamer 4 meter is verwijderd van de schreeuwende haan. Een schreeuw die door merg en been gaat. Een schreeuw die je al meer dan een maand uit je slaap houdt… net zolang tot je doodmoe bent; je leven wordt beheerst door de schreeuwende haan.

Dan is het opeens genoeg. Natuurlijk heb je alle vreedzame wegen al bewandeld. De gemeente, de instanties, de buurt, de buren, noem maar op. Zelfs herhuisvesting van de haan mocht niet baten. Je besluit actie te ondernemen. Dit keer is het menens.

De haan bevindt zich hemelsbreed op 4 meter afstand. Er bevindt zich echter een slootje tussen de haan en het slaapkamerraam. Een buks of iets dergelijks is niet te regelen. Je pakt je fiets en het eerste de beste ‘wapen’ dat je kan vinden. In dit geval een hark om het gras te verticuteren. Op je fietsie fiets je langs de sloot, op naar de haan.

Zachtjes besluip je de haan. Tergend langzaam want hij mag niet schrikken of wegvluchten. Na een half uur ben je nabij. De haan ruikt onraad. Hij maakt zich klein. Angst en adrenaline schieten door je lichaam. Je houd de hark vlak boven de haan. Het is nu of nooit. Je slaat toe. De hark raakt de enorme haan.

Opluchting overmant je. Eindelijk. Maar dan, plots.. de haan rent er vandoor. Tokkent. Dit kan toch niet. Je volgt de haan die niet meer zo vlot loopt. De haan belandt in een vijvertje. Met de hark duw je ‘m onderwater. Het is een levend dier. Argh, wat heb je gedaan. Zo min mogelijk had ie moeten lijden. Na twee minuten denk je dat het voorbij is. Je stopt met het onderwater duwen van de haan. Maar nee, de haan snakt naar lucht en kukelt zijn laatste kleine kukel. Hierna sla je het dier met de hark, en nogmaals en nogmaals en nogmaals. Totdat er geen twijfel meer kan zijn.

Opluchting, angst en besef maken zich meester van je. Je kan niet geloven wat je zojuist heb gedaan. Wat is er gebeurd? Je wist je sporen zo goed als dat gaat in het donker. De haan dump je in de rivier.

Pff, wat een avontuur. Maar wat nu. Het schuldgevoel knaagt aan je geweten. Wat je hebt gedaan is fout. Goed fout. Je maakt geld over aan greenpeace. Je vertelt je verhaal aan je collega’s.
En één collega vertelt het de wereld.